Հունիսի 2-21-ի հաշվետվություն

Կարինե Թևոսյան

·         Մասնակցությունն ուսումնական ճամբարին

Այս տարի   7.1 դասարանի ջոկատի պատասխանատուն էի Գ. Հարությունյանի հետ միասին:Մենք միասին որոշեցինք մեր ուսումնական ճամբարի գործունեության հիմնական անելիքները և համատեղ  իրականացրեցինք: Երեխաները ճամփորդեցին,լողացին ,զբաղվեցին սպորտով ,մասնակցեցին տարածքի մաքրման աշխատանքներին , բաժանեցին տեղեկատվական թերթիկներ,ֆիլմեր դիտեցինք,բոուլինգ խաղացինք և այլն:

• մասնակցությունը «Բանգլադեշյան պլեներ 2014-ին», ստուգատես-փառատոներից յուրաքանչյուրին

Մասնակցել եմ թարգմանչական ստուգատեսին իմ աշակերտների հետ միասին  :
Ներկայցրել ենք  համատեղ կատարած թարգմանությունները:Ստուգատեսին ներկայացրել եմ իմ կողմից սպասարկվող  մեր կրթահամալիրի ֆրանսերենի ենթակայքը, ինչպես նաև Դանիել Պենակի գրքի մի հատվածի թարգմանություն:Մյուս ստուգատեսների հանդես եմ եկել որպես հանդիսատես: Թարգմանել եմ«Բանգլադեշյան պլեներ 2014-ի»,աշխատակարգը և արդյունքները:

• մասնակցությունը 2014-2015 ուստարվա ընդունելության աշխատանքին

Մեր խմբի հետ միասին բաժանել ենք տեղեկատվական թերթիկներ և գլխարկներ Մանկական երկաթուղիում:Իմ  աշակերտներին ,ինչպես նաև ծանոթներին ես նկարագրում եմ այն առավելությունները ,որ կարող է տալ  մեր կրթահամալիրը. Օր.՝ հենց այն ,որ սովորողը կարող է ընտրել իր սիրելի և նախընտրած օտար լեզուն , կարող է ազատ արտահայտել իր մտքերը ,վերաբերմունքը և այլն:

• կրթական ծրագրի մշակման անհատական-խմբային աշխատանքը

Մասնակցում եմ օտար լեզվի առարկայական ծրագրի մշակման աշխատանքներին և առցանց ռեժիմով աշխատում եմ օտար լեզվի լաբորատորիայի հետ: Արդեն ներկայացրել եմ Ֆրանսերեն լեզվի առարկայական ծրագրի նախագիծը:(դեռ  մշակման մեջ է)

• ուսումնական Ձեր բլոգի աշխատանքը

Ֆրանսերենի մեր բլոգում մենք դնում ենք մեր կատարած աշխատանքները(տեսանյութ,թարգմանություն,կարաոկե,երկխոսություն, դաս.. վարժություններ , բանաստեղծություններ)

• ինքնակրթություն

Ես այս ժամանակահատվածում հասցրել եմ կարդալ Դանիել Պենակի ՛՛Դպրոցի  տառապանքը՛՛ գիրքը:Ես այս գրքից թարգմանել եմ որոշ հատվածներ  ՛՛Դպիրի համար՛՛:Կարդում եմ նաև այնպիսի հոդվածներ ,որոնք վերաբերում են առանց տնային առաջադրանքի  օտար լեզվի ուսուցման մեթոդին:

Այս ուսումնական տարվա հիմնական ձեռքբերումս համարում եմ խմբումս երեխաների թվի աճը և հետաքրքրությունը ֆրանսերենի նկատմամբ:Այս ուսումնական  տարում իրականացրել ենք մի քանի   նախագծեր:Մեր խմբի հիմնական գործունեությանը կարող եք ծանոթանալ  այստեղ ,ici:

Դանիել Պենակ ՛՛Դպրոցական տառապանք՛՛

Դանիել  Պենակ    ՛՛Դպրոցական  տառապանք՛՛

I - LA POUBELLE DE DJIBOUTI

" Donc, j’étais un mauvais élève. Chaque soir de mon enfance, je rentrais à la maison poursuivi par l’école. Mes carnets disaient la réprobation de mes maîtres. Quand je n’étais pas le dernier de ma classe, c’est que j’en étais l’avant-dernier. (Champagne !) Fermé à l’arithmétique d’abord, aux mathématiques ensuite, profondément dysorthographique, rétif à la mémorisation des dates et à la localisation des lieux géographiques, inapte à l’apprentissage des langues étrangères, réputé paresseux (leçons non apprises, travail non fait), je rapportais à la maison des résultats pitoyables que ne rachetaient ni la musique, ni le sport, ni d’ailleurs aucune activité parascolaire.

— Tu comprends ? Est-ce que seulement tu comprends ce que je t’explique ?

Je ne comprenais pas. Cette inaptitude à comprendre remontait si loin dans mon enfance que la famille avait imaginé une légende pour en dater les origines : mon apprentissage de l’alphabet. J’ai toujours entendu dire qu’il m’avait fallu une année entière pour retenir la lettrea. La lettre a, en un an. Le désert de mon ignorance commençait au-delà de l’infranchissable b.

— Pas de panique, dans vingt-six ans il possédera parfaitement son alphabet."

" J’étais un objet de stupeur, et de stupeur constante car les années passaient sans apporter la moindre amélioration à mon état d’hébétude scolaire. « Les bras m’en tombent », « Je n’en reviens pas », me sont des exclamations familières, associées à des regards d’adulte où je vois bien que mon incapacité à assimiler quoi que ce soit creuse un abîme d’incrédulité.

Apparemment, tout le monde comprenait plus vite que moi.

— Tu es complètement bouché !"

 " J’annonce à Bernard que je songe à écrire un livre concernant l’école ; non pas l’école qui change dans la société qui change, comme a changé cette rivière, mais, au cœur de cet incessant bouleversement, sur ce qui ne change pas, justement, sur une permanence dont je n’entends jamais parler : la douleur partagée du cancre, des parents et des professeurs, l’interaction de ces chagrins d’école.

— Vaste programme… Et comment vas-tu t’y prendre ?

— En te cuisinant, par exemple. Quels souvenirs gardes-tu de ma propre nullité, disons… en math ? »Mon frère Bernard était le seul membre de la famille à pouvoir m’aider dans mon travail scolaire sans que je me verrouille comme une huître. Nous avons partagé la même chambre jusqu’à mon entrée en cinquième, où je fus mis en pension."

 "  — Tu prétendais détester les majuscules.

Ah ! Terribles sentinelles, les majuscules ! Il me semblait qu’elles se dressaient entre les noms propres et moi pour m’en interdire la fréquentation. Tout mot frappé d’une majuscule était voué à l’oubli instantané : villes, fleuves, batailles, héros, traités, poètes, galaxies, théorèmes, interdits de mémoire pour cause de majuscule tétanisante. Halte là, s’exclamait la majuscule, on ne franchit pas la porte de ce nom, il est trop propre, on n’en est pas digne, on est un crétin !

Précision de Bernard, le long de notre chemin :

— Un crétin minuscule ! Rire des deux frères"

" — Et plus tard, rebelote avec les langues étrangères : je ne pouvais pas m’ôter de l’idée qu’il s’y disait des choses trop intelligentes pour moi.

— Ce qui te dispensait d’apprendre tes listes de vocabulaire.

— Les mots d’anglais étaient aussi volatils que les noms propres…

— Tu te racontais des histoires, en somme.

Oui, c’est le propre des cancres, ils se racontent en boucle l’histoire de leur cancrerie : je suis nul, je n’y arriverai jamais, même pas la peine d’essayer, c’est foutu d’avance, je vous l’avais bien dit, l’école n’est pas faite pour moi… L’école leur paraît un club très fermé dont ils s’interdisent l’entrée. Avec l’aide de quelques professeurs, parfois."

 " Père polytechnicien, mère au foyer, pas de divorce, pas d’alcooliques, pas de caractériels, pas de tares héréditaires, trois frères bacheliers (des matheux, bientôt deux ingénieurs et un officier), rythme familial régulier, nourriture saine, bibliothèque à la maison, culture ambiante conforme au milieu et à l’époque (père et mère nés avant 1914) : peinture jusqu’aux impressionnistes, poésie jusqu’à Mallarmé, musique jusqu’à Debussy, romans russes, l’inévitable période Teilhard de Chardin, Joyce et Cioran pour toute audace… Propos de table calmes, rieurs et cultivés.

Et pourtant, un cancre."

Ջիբութիի աղբարկղը

Այսպիսով ես վատ սովորող աշակերտ էի: Մանկությանս տարիներին, ամեն երեկո ես վերադառնում էի տուն այն զգացումով,որ  դպրոցն ինձ հետապնդում է: Իմ գրքույկները արտահայտում էին   ուսուցիչներիս նախատինքը:   Երբ  ես իմ դասարանի վերջին  աշակերտը չէի,ուրեմն  նախավերջինն էի: (Շամպայն !)

Սկզբում թվաբանությունից անընդունակ, հետո մաթեմատիկայից ,ուղղագրությունից  շատ վատ, աշխարհագրական վայրերի տեղայնացման  և ամսաթվերի մտապահման  հարցում  համառ ,օտար լեզուներ սովորել չկարողացող , մի խոսքով հայտնի  ծույլիկ:  (չսովորած դասեր, չկատարած աշխատանք, ),Ես տուն էի բերում ողորմելի արդյունքներ,որոնք ոչ երաժտությունը,ոչ սպորտը ,ոչ էլ ուրիշ ոչ մի արտադպրոցական գործունեություն չէին կարող  շտկել:  

— Դու հասկանում ե՞ս: Արդյո՞ք հասկանում ես այն ամենը, ինչ քեզ բացատրում եմ:

Ես չէի հասկանում:Հասկանալու անկարողությունս սկսվել էր  հեռավոր մանկությանս տարիներից,այնպես որ  ընտանիքս նույնիսկ առասպել էր հորինել ,որպեսզի գտնեն  դրա սկիզբը՝ այբուբեն սովորելս:Ես միշտ լսել եմ, որ ասում են ,թե ինձանից մի ամբողջ տարի էր պահանջվել a տառը սովորելու համար .   a տառը մեկ տարում:Տգիտությանս  ամայացումը սկսում էր անհաղթահարելի bից այն կողմ. 

—Առանց խուճապի, քսանվեց տարուց նա կատարելապես կտիրապետի այբուբենին:

 Ես զարմանքի առարկա էի, քանի որ  տարիները անցնում էին՝ առանց  դպրոցական բութ վիճակս բարելավելու: « Հավատս  չի գալիս », « Ես դեռ ուշքի  չեմ գալիս », սովորական   բացականչություններ են  ՝ զուգորդված  չափահասի  հայացքներով, որտեղ  ես շատ լավ տեսնում էի ,որ յուրացման  անկարողությունս ,ինչ էլ որ լինի, առաջացնում էր անսահման թերհավատություն: Ըստ երևույթին բոլորն ինձանից ավելի արագ էին ըմբռնում:

— "Դու կատարյալ բութ ես:

 "Ես  տեղեկացնում եմ Բեռնարին ,որ ես մտադիր եմ գրել դպրոցին վերաբերող մի գիրք: Ոչ այն դպրոցի  ,որ փոխվում է այն հասարակության մեջ,որն փոխվում է   ինչպես փոխվեց այս գետը,այլ   այն ամենի մասին,  որ չի փոխվում  այս չդադարող կործանման կենտրոնում,հենց այն   անփոփոխության մասին , որի մասին երբեք չեմ լսել, որ խոսեն. ծույլիկի, ծնողների և ուսուցիչների փոխադարձ ցավի ,դպրոցական այս  տառապանքների փոխազդեցության մասին:

—Ընդարձակ նախագիծ է …Եվ ինչպե՞ս ես պատրաստվում  ձեռնամուխ լինել :

—Օրինակ ,քեզ հարցաքննելով:Ի՞նչ  հիշողություններ ես պահպանել սեփական հիմարությանս մասին ,ասենք օրինակ, մաթեմատիկայից  »Իմ եղբայր Բեռնարը ընտանիքի միակ անդամն էր ,որ կարող էր ինձ օգնել դպրոցական պարապմունքներումս,եթե ես չփակվեի  ոստրեի պես  սենյակումս : Մենք նույն սենյակն էինք կիսում մինչև գիշերօթիկ դպրոցի   հինգերորդ դասարան  ընդունվելս: 

 "  —Դու պնդում էիր,որ դու ատում էիր մեծատառերը: 

Ախ, սարսափելի ժամապահեր, մեծատառեր:Ինձ թվում էր,որ մեծատառերը խոյանում են իմ և հատուկ անունների միջև որպեսզի ինձ արգելեն դրանց գործածումը:Մեծատառով գրված ամեն մի բառ ակնթարթային մոռացության էր մատնված  : villes, fleuves, batailles, héros, traités, poètes, galaxies, théorèmes, հիշողության արգելք՝ պրկախտ առաջացնող մեծատառերի պատճառով:

Հերիք է,բացականչում էր մեծատառը,մուտքն արգելվում է,այն   հատուկ  անուն է, դու դրան արժանի չես,դու  բութ ես:

՝

—Բութը գրվում է  փոքրատառով ,- ուղղեց Բեռնարը  ճանապարհով կողք կողքի քայլելիս:Երկու եղբայր ծիծաղեցին:

" —Ավելի ուշ ,օտար լեզուների հետ նույն  բանը :Չէի կարողանում մտքիցս հանել ,որ այն ամենը ինչ ասվում էր այդ լեզուներով ինձ համար չափազանց խելացի բաներ էին:  

— Ի՞նչն էր  քեզ խանգարում  սովորել  բառարանի քո բառերի ցանկը

—Անգլերենի բառերը հատուկ անունների նման անըմբռնելի էին …

— Վերջին հաշվով դու հեքիաթներ ես հորինում:

Այո,դա ծույլիկներին բնորոշ է,նրանք  մի շարք պատմություններ են հորինում իրենց ծուլության մասին՝ ես ոչինչ եմ,ինձ մոտ  երբեք ոչինչ չի ստացվի ,նույնիսկ հարկ չկա  փորձելու,ես ձեզ հենց սկզբից ասել եմ,որ դպրոցը ինձ համար չէ ստեղծված: Դպրոցը նրանց համար փակ ակումբ էր,որի մուտքը արգելվում էր:Երբեմն ուսուցիչներից որևէ մեկը նրանց  օգնում  էր:

 Իհարկե,հարց է առաջանում ,թե որն է ուսման մեջ իմ   հիմարության պատճառը:

 " Հայրս ճարտարագետ, մայրս տնային տնտեսուհի,ոչ մի ապահարզան,ոչ մի ալկոհոլոյին խմիչք,ոչ մի հոգեկան խանգարում ունեցոր մարդ,ոչ մի  ժառանգական արատ , բակալավրի աստիճան ունեցող երեք եղբայր   (մաթեմաթիկայի ֆակուլտետի ուսանողներ, ապագա երկու ինժիներ և մեկ սպա ), կանոնավոր ընտանեական ռիթմ,թարմ սնունդ,գրադարանը տանը,միջավայրին և դարաշրջանին  համապատասխան մշակույթ(հայրն ու մայրը ծնված 1914 սկզբին) : Նկարչությունը մինչև իմպրեսիոնիզմ,պոեզիան մինչև Մալարմե,երաժշտությունը մինչև Դըբուսսի ռուսական վեպեր և այլն… Սեղանի շուրջ ծավալված խաղաղեր ,կիրթ և հումորային զրույցներ:

Բայցևայնպես մի ծույլիկ"